Tak Podologie - de voetspecialist

Morley, W., Dawe, E., Boyd, R., Creasy, J., Grice, J., Marsland, D., Taylor, H. R., & Bournemouth, R.(2021). Simulated weight reduction using an anti-gravity treadmill – A pilot study of the impact ofweight loss on foot and ankle arthritis. Foot and Ankle Surgery, 27(7), 809–812.https://doi.org/10.1016/j.fas.2020.10.009

Inleiding
Er wordt geschat dat artrose in de voet en enkel tot 17% van de bevolking boven de 50 treft,waarvan tot 69% van de patiënten de pijn als invaliderend ervaart. Ongeveer 39% van dewereldbevolking heeft overgewicht en 13% is zwaarlijvig. Zwaarlijvige mensen boven de 50 hebbeneen grotere kans op het ontwikkelen van artrose in de middenvoet. Omdat er steeds meer bewijs komt dat een verhoogde Body Mass Index (BMI) geassocieerd ismet voetpijn en artritis, wordt gewichtsverlies vaak aangehaald als een eenvoudige en effectievemaatregel die patiënten kunnen nemen om de ernst van hun symptomen van voet- enenkelartritis te verminderen. Er zijn tot nu toe echter weinig onderzoeken die het voordeel vaneen dergelijke behandeling hebben aangetoond.
Het doel van de huidige studie was om de impact van gesimuleerd gewichtsverlies op pijn tebeoordelen bij zwaarlijvige patiënten met symptomatische voet- en/of enkelartritis vanwege hetgebrek aan bewijs voor de impact van gewichtsverlies op de symptomen.
Onderzoek
Een BMI hoger dan 30, pijn door gevorderde osteoartritis van de voet en/of enkel te zien opröntgenfoto’s en het falen van niet-operatieve behandeling van, waaronder fysiotherapie ensteunzolen, waren de criteria voor deelname. In totaal liepen 19 deelnemers (3 mannen en 16vrouwen), met een gemiddelde leeftijd van 64,8 jaar, op een ‘anti-zwaartekracht’-loopband dieeen gesimuleerde gewichtsvermindering mogelijk maakte. Pijn werd geregistreerd bij hetbasisgewicht (gemiddeld BMI van 39,3) en vervolgens vergeleken met pijn bij een gesimuleerdeBMI. Nadat de baseline-BMI van een deelnemer was bepaald, werd een verlaagde BMIgesimuleerd, beginnend bij 20 en oplopend in stappen van 5 punten totdat de werkelijke BMI vande deelnemer was bereikt. Om het pijnniveau te meten, werd een visuele analoge schaal (VAS)gebruikt.
Resultaten
Alle 19 patiënten hadden volledige resultaten voor de BMI 20, 25 en 30 simulaties. Degemiddelde initiële pijnscore was 49,5. Bij gesimuleerde BMI’s van 25 en 20 was er eensignificante pijnvermindering (32%) vergeleken met de uitgangswaarde, met gemiddeldeveranderingen in pijnscores. Bij het vergelijken van de verandering in pijn tussen eengesimuleerde BMI van 30 en 25 verbeterden de pijnscores. Maar het verschil in pijn tussengesimuleerde BMI’s van 25 en 20 was niet statistisch significant.
Beperkingen:
De belangrijkste beperking in dit onderzoek was dat de volgorde van hetgesimuleerde BMI consistent en standaard was in plaats van willekeurig. Na de baseline-BMIliep iedere deelnemer eerst met een BMI van 20,
stapsgewijs oplopend tot het werkelijke BMI.De toename van extra lichaamsbeweging kan ook bijdragen aan de stijging van de pijnscores.
Klinische relevantie onderzoeksuitkomsten
De verwachting is dat de pijnvermindering na het gesimuleerde gewichtsverlies ook zalplaatsvinden bij patiënten die daadwerkelijk gewichtsverliezen. Deze studie zou patiëntenextra aanmoediging kunnen geven om hun doelstellingen voor gewicht verlies te bereiken. EenBMI van 25 is voldoende is om de symptomen significant te verminderen. Dit artikel kan doorde therapeut worden gebruikt ter informatie voor de patiënt en de therapeut kan de patiëntdoorverwijzen naar een diëtist.

Geschreven door: Bianca Tak